Od jakiegoś czasu zastanawiam się czy posiadanie dziecka zmusza nas do rezygnacji z dotychczasowego życia?! Mam nadzieję, że za jakiś czas powiem Wam czy da się urodzić i nie zwariować czy raczej szaleństwo to jest nieuniknione. Póki co jestem jedynie matką chrzestną i bacznym obserwatorem zachowania matek i ojców z najbliższego otoczenia. Jestem też kobietą, która od zawsze marzyła o dziecku. Ale ten czas kiedy miało się pojawić wydawał się tak odległy, że aż nierealny…

Zmiany nadchodzą bardzo szybko

Ciężko zaakceptować, że od ślubu minęło już trochę czasu, studia dawno skończone, a za parę lat trzydziestka. Coraz częściej myślę, że najwyższy czas postarać o dziecko, tym bardziej, że zawsze chciałam mieć dwójkę albo nawet trojkę maluchów. Podobno dziecko, to najlepsze co może nas w życiu spotkać. Nie wiem, bo nie mam swojego, ale domyślam się,  że to prawda. W dodatku, to czego najbardziej nie lubię to samotność. Każda delegacja mojego męża, to dla mnie wyzwanie.

W związku z tym cieszy mnie myśl, że będę mieć kogoś, komu dam życie, kogo pokocham z całego serca i kto będzie ze mną aż do końca moich dni. Chciałbym jeszcze móc dać mu wszystko, co najlepsze. Dać mu co najmniej tyle, ile dostałam od moich rodziców albo nawet więcej i o nic w zamian nie prosić. Tylko jak to zrobić, nie mając stałej pracy i będąc freelancerem. Nie mając pewności, że czeka na mnie ciepła posadka lub jakiekolwiek sensowne miejsce na rynku pracy. Na szczęście mam cudownego męża, który wspiera mnie we wszystkim i jestem pewna, że zadba o mnie i o dziecko najlepiej, jak tylko będzie potrafił.

Urodzić i nie zwariować (edit)

Teraz już wiem, że da się urodzić i nie zwariować.

A przynajmniej nie stracić siebie i nie zapomnieć o znajomych, a także o tym, że poza dzieckiem jest jeszcze mnóstwo ciekawych tematów do rozmów. Także młode mamy marsz na kawę z koleżanką 😉 albo na spacer bez dziecka.